Stabilnoœć i powtarzalnoœć form fleksograficznych

6 gru 2016 14:44

Ankieta przeprowadzona wœród fachowców z branży fleksograficznej wykazała, że najważniejszym tematem wymagajšcym badań i znalezienia najlepszych rozwišzań jest zapewnienie stabilnoœci i powtarzalnoœci w wykonywaniu form drukowych. Przy obecnej sytuacji w zakresie kosztów, stale zmniejszajšcej się wielkoœci nakładów, wyższych prędkoœciach drukowania i rosnšcych wymaganiach jakoœciowych coraz częœciej o sukcesie drukarni decydujš jakoœć wykonania formy drukowej oraz stabilnoœć i powtarzalnoœć wyników. Przy dużej różnorodnoœci płyt drukowych powstaje więc pytanie: która płyta jest najlepsza do okreœlonego zamówienia? Aby dogłębnie przeanalizować ten problem, podjęto szereg badań majšcych na celu opracowanie charakterystyki porównawczej występujšcych na rynku płyt fleksograficznych pod kštem jakoœci, stabilnoœci i powtarzalnoœci przeniesienia tych samych danych na konwencjonalne i cyfrowe formy drukowe przy różnych materiałach i technikach wytwarzania. Producenci płyt, zakłady reprodukcyjne i użytkownicy mieli za zadanie, odpowiednio do swojego wyposażenia, wykonać w normalnych warunkach codziennej praktyki co trzy tygodnie trzy jednakowe formy drukowe. Celem było wykazanie tolerancji specyficznych dla danej techniki przy wykonywaniu różnych form drukowych, a nie ocena błędów w produkcji. Generalnym zamiarem było znalezienie odpowiedzi na następujšce pytania: Ľ jak dokładny i stabilny jest proces wykonywania form drukowych w codziennej praktyce? Ľ jak dokładnie dane dotyczšce obrazu sš przekształcane w formy drukowe na różnych kliszach i przy różnych sposobach wykonania? Ľ jaka jest powtarzalnoœć przy wykonywaniu tych form? Bazš oceny był 20-stopniowy klin z liniaturš 42 l/cm, z pokryciem powierzchni od 2 do 100%, wartoœci tonalne przebiegu między 30 i 98%, różne pisma negatywowe i pozytywowe od 5 do 10 punktów oraz negatywowe i pozytywowe linie od 0,05 do 0,40 mm. Ocena próbnych odbitek, zastosowanej liniatury rastra i kšta jego nachylenia następowała na podstawie motywów przyjętych do drukowania. Formy testowe były wykonywane w liniaturze rastra najczęœciej stosowanej w codziennej pracy: 42 l/cm. Ponieważ największš trudnoœciš w reprodukcji jest zakres œwiateł, badano głównie wartoœci tonalne klina ze stopniem pokrycia 2, 4 i 6%. Poza tym te wartoœci tonalne podlegajš największym obcišżeniom podczas drukowania. Badano też powtarzalnoœć w obrębie tonów œrednich z pokryciem powierzchni 31%. Im dokładniej ten ton może być modelowany przy trzykrotnej produkcji, tym wyższa jest powtarzalnoœć formy i stabilniejsze ponowne ustawienie przestrzeni mieszania barw. Pomiaru pokrycia powierzchni nie dokonywano za pomocš kamery CCD, gdyż nie zapewniało to pewnych wyników. Mierzono za pomocš optycznego porównywania mikroskopowych zdjęć, na podstawie porównywania z wielkoœciami wzorcowymi. Przedmiotem badań były m.in. kšty nachylenia linii rastra w celu uniknięcia mory, porównanie przyrostu wartoœci tonalnych na różnych płytach fotopolimerowych (konwencjonalnych i cyfrowych). Badano też próbne odbitki (proofy), wykonywane z tych samych danych w odstępach co trzy tygodnie w celu sprawdzenia powtarzalnoœci. Szczegółowy przebieg badań, przyjęte parametry i mierzone wielkoœci oraz rezultaty omawia Manfred Hornschuh w artykule ăEin heikles ThemaÓ w numerach 3/2004 i 4/2004 ăFlexo+Tief-Druck" . Opracowanie: ZZ