Dyspersyjne lakiery metaliczne stwarzają nowe możliwości zdobienia druków w technice offsetowej arkuszowej, a ich połysk i efekt metaliczny są porównywalne z papierami metalizowanymi. Obecnie istnieją dwa rodzaje lakierów metalicznych dyspersyjnych, które różnią się między sobą rodzajem zastosowanych do ich produkcji pigmentów: lakiery
tzw. standardowe, gdzie pigmentem jest szlif mosiężny lub mielone aluminium oraz lakiery specjalne z pigmentami na bazie aluminium w formie ekstremalnie cienkich płaskich płatków.
Lakiery metaliczne standardowe można aplikować dwiema metodami.
Metoda 1. W pierwszym zespole lakierującym nanosi się podkładowy lakier dyspersyjny, a następnie w drugim lakier metaliczny. Lakier podkładowy wysycha całkowicie dopiero po przejściu przez drugi zespół. Między powierzchniami obu lakierów powstaje silne wiązanie, co powoduje dobrą przyczepność do podłoża. Jednocześnie uzyskuje się doskonały efekt metaliczny, ponieważ powierzchnia lakieru metalicznego nie jest zakryta kolejną warstwą lakieru. Poddruk z lakieru zabezpiecza dodatkowo przed odkładaniem się pigmentów metalicznych na płycie polimerowej, co mogłoby powodować jej pęcznienie.
Metoda 2. W pierwszym zespole nanosi się lakier metaliczny, a następnie w drugim zespole nadrukowuje się zwykły lakier dyspersyjny. Taka kolejność nadawania pozwala na uzyskanie doskonałej odporności na ścieranie gotowych druków.
Parametry obu lakierów można dobrać w zależności od rodzaju zadrukowywanego podłoża, aby zapewnić dobrą charakterystykę zachowania w stosie.
Podczas drukowania należy zwrócić uwagę na tendencję do odkładania się pigmentów metalicznych na płycie polimerowej.
Z praktyki wynika, że najkorzystniejsze jest stosowanie pierwszej metody lakierowania. Uzyskiwana w ten sposób odporność na ścieranie jest wystarczająca, choć w przypadku szczególnych wymagań dotyczących odporności na ścieranie lepiej stosować metodę drugą lub zastosować do lakieru specjalne, odporne na ścieranie spoiwo.
Zbyt duży docisk podczas lakierowania może powodować wyciskanie lakieru na krawędziach płyty. Powoduje to dublowanie krawędzi lub zabijanie drobnych elementów druku, dlatego też docisk powinien być ustawiony minimalnie.
Lepkość lakieru metalicznego powinna wynosić 40-60 s (mierzona kubkiem wypływowym o średnicy dyszy 4 mm).
Do farby można dokładać stopniowo do ok. 5 proc. wody, co pozwala na utrzymanie stałej lepkości przez ok. 16 godzin.
W przypadku drukowania bardzo drobnych elementów lakier można rozcieńczyć wodą.
Lakiery metaliczne charakteryzują się dobrą przenikalnością dla ługu. Jest to ważny parametr w przypadku drukowania etykiet na opakowania zwrotne. Nie są one jednak odporne na ług, ponieważ wodne spoiwo całkowicie przechodzi do roztworu i obciąża go miedzią i cynkiem. Natomiast pigmenty aluminiowe całkowicie się w nim rozpuszczają.
Tylko pigmenty kolorowe używane do podbarwiania farb na bazie aluminium są odporne na ług, a co za tym idzie całkowicie nierozpuszczalne. Jednak z powodu bardzo drobnej budowy cząsteczek wykazują tendencję do barwienia roztworu ługowego na żółty kolor.
Oddziaływanie wilgoci lub innych krytycznych substancji na lakiery metaliczne może prowadzić do reakcji chemicznych, które negatywnie wpływają na połysk. Lakiery posiadają relatywnie niską odporność na wodę i alkohol, a niektóre substancje alkaliczne mogą wchodzić w reakcje z aluminiowymi pigmentami. Kleje stosowane do etykiet także mogą migrować i reagować z mosiądzem, a substancje kwaśne oraz gazy mogą je nawet całkowicie niszczyć. Z tego powodu przed drukowaniem należy przetestować lakier pod kątem odporności na różne możliwe reagenty. Tylko w ten sposób można zagwarantować bezpieczeństwo produkcji.
Nie zaleca się uszlachetniania powierzchni pokrytych lakierem metalicznym lakierami utrwalanymi promieniowaniem ultrafioletowym z powodu niedostatecznej przyczepności do siebie obu warstw i odporności na zadrapania. cdn.
Ewa Rajnsz
Artykuł sponsorowany
Alfa-Print Sp. z o.o.
ul. Świętokrzyska 14A
00-050 Warszawa
