Dla dalszego cišgu rozwoju poligrafii jest charakterystyczne wykorzystanie nowych bardzo wydajnych technologii drukowania. Pojawiajš się komputeryzowane metody drukowania, opracowano prawie całkowicie zautomatyzowane urzšdzenia oraz zupełnie nowe materiały, ulepszono istniejšce technologie dzięki wykorzystaniu najnowszych osišgnięć chemii, elektroniki, cyfrowych sposobów obróbki obrazów, techniki obliczeniowej, podstaw teoretycznych energetyki.
M. I. Spichnulib [5] zaproponował nowš klasyfikację procesów drukarskich, w której w jakoci podstawy wykorzystuje:
Ľ typy energii, które odpowiadajš za przenoszenie obrazu z formy na zadrukowywane podłoże (mechaniczna, elektryczna, wietlna, magnetyczna, cieplna);
Ľ formy drukowe, które przenoszš obraz (tradycyjne ródła energetyczne wydzielajšce promieniowanie i impulsowe szczelinowe rozdzielniki);
Ľ zadrukowywane podłoża;
Ľ rodki pomocnicze, za pomocš których jest tworzony obraz na formach i odbitkach (farby drukowe, atrament, proszki);
Ľ urzšdzenia drukujšce (maszyny, plotery, drukarki).
Zaproponowany schemat klasyfikacji procesów drukowania jest najbardziej wiarygodny i zbliżony do rzeczywistoci. Wprowadzono cały szereg technik pochodnych drukowania z form stałych, zmiennych (jednorazowych), a także cztery rodzaje sposobów drukowania z form, które majš różne elementy drukujšce.
Taki system był bardzo skomplikowany. Wprowadzenie do klasyfikacji dużej iloci cech komplikuje ich poznawanie i nie wyeliminowało przestrzennego podziału elementów drukujšcych jako głównej zasady klasyfikacji. Razem z tym podstawowe klasyczne sposoby drukowania i ich techniki pochodne tworzš cztery klasy procesów drukarskich: płaskiego, wypukłego, wklęsłego i sitowego z wykorzystaniem docisku stabilnych (niezmieniajšcych się) form. Inne sposoby należš do bezklasowej rubryki elektrograficznego, termograficznego i magnetycznego sposobu drukowania; drukowania za pomocš energii wietlnej.
Iloć różnorodnych wariantów technologicznych procesów drukowania nieustannie ronie. Według obliczeń niektórych periodyków jest to około 150 wariantów, bioršc pod uwagę wszystkie składowe technologicznych procesów, typy urzšdzeń, różnorodnoć zadrukowywanych materiałów.
Dla sterowania procesami technologicznymi i dla ich optymalizacji już nie wystarcza jedynie wiedza o poszczególnych jakociowych stronach pojedynczych zjawisk. Niezbędne jest szerokie uogólnienie i wykorzystanie współczesnych metod modelowania w celu opracowania zautomatyzowanych systemów sterowania na podstawie techniki komputerowej z szerokš mobilnociš procesów technologicznych. Sš to wymagania współczesnego etapu rozwoju technologii poligraficznej.
Proces drukowania można przedstawić jako system, który wykorzystuje informację, energię, materiały do produkowania odbitki i sam produkuje informację, energię, materiały, ale już o innej jakoci i z innymi parametrami (rys. 1).
Proces drukowania może być zrealizowany tylko przy zastosowaniu fizycznego, chemicznego, elektrycznego współdziałania elementów drukujšcych, które mogš przenieć obraz na podłoże zadrukowywane za pomocš tylko konkretnego działania energetycznego.
Model funkcjonowania procesu odwzorowania informacji graficznej na odbitce przedstawia ruch głównych informacyjnych, energetycznych i materialnych potoków w nim uczestniczšcych, informacji (analogowej, cyfrowej), energii (mechanicznej, elektrycznej, cieplnej, magnetycznej), materiałów i czynników zewnętrznych (papier, filmy, folie, metal, plastyk, farba, wilgotnoć, warunki atmosferyczne). Ruch wymienionych potoków wyznacza się czynnikami wpływu, które tworzš pole współdziałania z właciwociami materiałów, parametrami energetycznymi systemu i programami sterowania, a także polem czynników pobudzajšcych, które nie podlegajš sterowaniu.
Pole współdziałania wszystkich czynników ma wpływ na przebieg procesu technologicznego, który posiada szereg specyficznych wskaników i parametrów poszczególnych aparatów (podawanie materiału do strefy drukowania maszyny, zespół do suszenia i in.) i który ucze-stniczył w uzyskaniu końcowego rezultatu Đ druków o odpowiednich parametrach.
Poza tym pole współdziałania ma wpływ na jakoć produkcji drukowanej w warunkach współdziałania wszystkich elementów. Pojmowanie tych procesów staje się głównym zagadnieniem przy opracowaniu systemów sterowania od maszyny drukujšcej lub zespołu do drukarni w całoci.
Także opracowany uogólniony model systemu procesu drukowania (rys. 1) składa się z liniowych dynamicznych modelów ruchu potoku materialnego i nieliniowych bez inercyjnych elementów ze zwišzkami krzyżujšcymi się, które pokazujš zależnoć końcowego rezultatu procesu drukowania od jego aktualnego stanu. Pozwala on ocenić w całoci współdziałanie czynników i parametrów procesu drukowania i ustalić charakter powišzań między nimi (ich niezależnoć i wzajemny zwišzek), wydzielić z tego skomplikowanego systemu całkiem niezależne elementy, wybrać odpowiedni aparat matematyczny do badań aksjomatycznego i empirycznego modelów systemu.
Model funkcjonalny pozwala sformułować strukturę i algorytm sterowania procesem drukowania w każdym ze sposobów drukowania, opracowywać strategię badań naukowych w kierunku sterowania jakociš odbitek w ramach całego nakładu i praktycznego zrealizowania wysokiej jakoci drukowania w cišgu
całego procesu. Na tej podstawie autorka zaproponowała nowy schemat klasyfikacji sposobów drukowania, w którym rozpatrzono znane na dzień dzisiejszy warianty drukowania odbitek (rys. 2).
Zgodnie ze schematem okrelono trzy główne cechy klasyfikacji: typ energii, za pomocš której odbywa się przenoszenie obrazu, rodek działania energetycznego i rodzaj przestrzenno-graficznej budowy elementów drukujšcych na formie, oraz jednš dodatkowš, najbardziej charakterystycznš cechę, która daje możliwoć okrelenia konkretnego sposobu drukowania.
Różnorodnoć potoków energetycznych istniejšcych w procesach drukowania jest uzasadniona: ekonomikš, niezbędnš jakociš obrazu, a także różnš naturš materiałów zadrukowywanych i rodków barwišcych oraz różnorodnociš urzšdzeń drukujšcych.
Energia w procesie drukowania odgrywa najważniejszš rolę i dlatego klasyfikacja sposobów drukowania powinna posiadać jako głównš charakterystykę jej cechę (typ); włanie na takiej podstawie opracowano przedstawionš klasyfikację i wskazano metody jej wykorzystania. cdn.
