W niniejszym artykule omówiono relatywnie tanie drukarki inkjetowe zaprojektowane z mylš o wytwarzaniu odbitek próbnych.
Głównym producentem drukarek tej kategorii jest Epson z jego cieszšcymi się dużym powodzeniem modelami 3000, 5000, obecnie także 5500. Hewlett-Packard próbuje przejšć wiodšcš rolę w tej dziedzinie oferujšc trzy nowe produkty. Creo ma także bardzo dobrš drukarkę, ale minimalny udział w rynku.
Niektóre sporód omawianych drukarek nie sš nowymi produktami. Drukarka Epson 3000 jest dostępna na rynku od kilku lat. Podobnie Iris Proof z firmy Creo (byłej CreoScitex) jest wznowieniem urzšdzenia sprzed kilku lat, które nigdy w pełni nie zostało wprowadzone na rynek z powodu problemów z oprogramowaniem do profilowania kolorów. Firma poinformowała ostatnio, że wprowadzi wkrótce na rynek nowy produkt z tej kategorii.
Każda z drukarek może drukować na papierze o maksymalnym formacie 33 x 48 cm. Drukarka Epson 3000 przystosowana jest do drukowania ze zwoju o szerokoci 59,7 cm i długoci aż do 49,5 m. Drukarki iProof i HP 20ps majš kasety dla szeciu kolorów zawierajšce podstawowe cztery kolory CMYK i dodatkowo jasny cyjan oraz jasnš magentę. Wszystkie drukarki oferujš maksymalnš rozdzielczoć 1200 dpi i umożliwiajš wprowadzenie profili ICC. Żadna z nich nie stosuje tuszy pigmentowych, co jest oczywistš wadš, gdyż tusze te zapewniajš stabilnoć kolorów, zwłaszcza w proofingu.
Mogš one być podłšczone do komputera albo do sieci. Wszystkie drukarki z wyjštkiem Epson 5000 wymagajš serwera, aby można było zastosować RIP programowy. Drukarkę iProof skonstruowano z mylš o komputerze iMac, podczas gdy HP oferuje wybór: Mac albo RIP na bazie Windows; podobnie jest w przypadku drukarki Epson 3000. Drukarka Epson 5000 wyposażona jest w urzšdzenie Fiery RIP stanowišce częć systemu.
Każda z wymienionych drukarek jest reklamowana jako urzšdzenie do proofingu dla przemysłu poligraficznego, pomimo iż żadna z nich nie odpowiada wysokim standardom w dziedzinie doboru kolorów, co w tzw. kontraktowej odbitce próbnej jest powszechnie wymagane. Firma Creo jest bardzo ostrożna w reklamowaniu swych urzšdzeń i stwierdza, że sš one raczej zaprojektowane na potrzeby odbitek impozycyjnych aniżeli odbitek kontraktowych. Tymczasem firma HP, która sprzedaje o wiele tańsze urzšdzenia, nie robi różnic pomiędzy nimi w swoich ogłoszeniach, choć powinna.
Odbitki kontraktowe i impozycyjne
Głównš różnicę pomiędzy odbitkš impozycyjnš i odbitkš kontraktowš stanowiš oczekiwania odbiorcy. Pierwsza służy wyłšcznie do sprawdzenia oraz zatwierdzenia układu stron wraz z rozsšdnym przybliżeniem drukowanych kolorów. Odbitka kontraktowa powinna stanowić jak najdokładniejsze odwzorowanie tego, co ukaże się po wydrukowaniu. Klient może odbitkę zaakceptować podpisujšc jš i wówczas drukarz dopasowuje do niej druk.
Jedno z najlepszych urzšdzeń do odbitek kontraktowych Đ Kodak Approval kosztuje około 165 tys. USD. Koszt papieru do dwustronnej odbitki wynosi rednio 20 USD. Oczywicie sš też tańsze urzšdzenia, ale klienci w dalszym cišgu płacš od 25 do 50 USD za odbitkę.
I tutaj widoczna jest magia niskiej ceny. Znaczny procent klientów nie wymaga bardzo dokładnej odbitki kontraktowej za 50 USD, gdyż przewyższa ona ich wymagania. Cena drukarek inkjetowych stosowanych do otrzymywania odbitek próbnych kształtuje się pomiędzy 1000 a 5000 USD, co daje koszt pojedynczej odbitki w wysokoci 1 USD. Czy jakoć odbitek wykonanych technikš ink jet jest wystarczajšca dla wszystkich prac i klientów? Oczywicie, że nie, ale dla większoci z nich relatywnie nowa kategoria odbitek próbnych jest wystarczajšco dobra.
W jaki sposób możliwe jest zastosowanie drukarek inkjetowych o redniej cenie jako urzšdzeń do proofingu? Oprogramowanie tych drukarek pozwala na wprowadzenie profili ICC z innych urzšdzeń drukujšcych. Ponadto posiadajš one odpowiedniš rozdzielczoć i paletę kolorów. Wystarcza to, aby spełniały większoć wymagań rodowiska drukarskiego. Jednakże odbitki próbne wykonane technikš ink jet wykazujš tendencje do zmiany kolorów (szczególnie przy dużej wilgotnoci powietrza) i płowienia, co ogranicza ich zastosowanie.
Drukarki inkjetowe sš na tyle niedrogie, że można je stosować do zdalnego proofingu. Zastosowanie takie jest intensywnie lansowane przez firmę Hewlett-Packard. Wystarczy wysłać e-mail albo ftp do klienta i klient może zatwierdzić odbitkę próbnš wydrukowanš na drukarce z identycznym profilem kalibracyjnym. Rozwišzanie to może wyeliminować problem płowienia kolorów, ale wiele osób sšdzi, że system ten pracuje lepiej w teorii niż w praktyce. Dotychczas nie ma wystarczajšcej iloci informacji potwierdzajšcych, że to, co wydrukuje się w zakładzie poligraficznym np. w poniedziałek, będzie wyglšdało identycznie na drukarce w biurze klienta np. w pištek. Z dowiadczenia wiadomo, że wielu klientów jest bardzo wymagajšcych odnonie do doboru kolorów.
Nie należy jednak ulegać złemu wrażeniu. Jakoć kolorów w tych urzšdzeniach jest bardzo dobra i system kalibracji działa znakomicie. Drukarek tych jednak nie można uważać za stabilne i powtarzalne urzšdzenia do uzyskiwania najwyższej jakoci odbitek. Nie można się tego spodziewać po drukarkach w tym przedziale cenowym, o czym ich producenci powinni szerzej informować.
Należy jeszcze wspomnieć, że drukarki te, jak również inne urzšdzenia do wysokiej jakoci odbitek próbnych nie starajš się odtworzyć kształtu punktu drukarskiego. Częć osób uważa to za dużš wadę, za dla innych jest to mało istotne. Nawet w erze druku cyfrowego częć klientów chce zobaczyć punkt rastrowy, lecz niestety te urzšdzenia nie pozwalajš na to.
Odbitka kontraktowa jest w jednakowym stopniu subiektywna i obiektywna. Wielu klientów zgadza się na czarno-białš odbitkę próbnš z drukarki laserowej. Inni za chcš subtelnej zmiany kolorów na odbitce, która może być mniejsza niż różnica kolorów pomiędzy odbitkami z partii poczštkowej, rodkowej i końcowej. Nie można wykluczyć, że drukarki te będš stosowane do uzyskiwania odbitek kontraktowych. Należy jednak pamiętać, aby nie używać ich do najważniejszych zleceń pochodzšcych od głównych klientów.
Zastanawiajšc się, jakie urzšdzenie zastosować do proofingu, drukarz i klient muszš przede wszystkim uzgodnić, w jakim stopniu możliwa jest różnica między gotowym drukiem a odbitkš próbnš. Bezporedni kontakt z klientem jest równie ważny, jak zdolnoć przetransferowania profilu ICC z jednej drukarki na drugš.
Czy możliwa jest lepsza jakoć?
Zanim tanie drukarki inkjetowe można będzie powszechnie stosować do uzyskiwania odbitek kontraktowych, trzeba uwzględnić kilka kwestii. Po pierwsze Đ muszš one zapewniać mniejszš różnicę barw (DE) pomiędzy różnymi odbitkami oraz posiadać zdolnoć utrzymania kolorów przez okres kilku tygodni, a najlepiej kilku lat. Po drugie Đ pożšdane byłoby zobaczyć prawdziwe punkty rastrowe na tych odbitkach (nawet najlepsze i najdroższe urzšdzenia do odbitek próbnych nie zapewniajš tego). Po trzecie Đ byłoby wspaniale, gdyby do proofingu stosowano takie samo oprogramowanie RIP, jakie nawietlarka stosuje do druku. iProof jest jedynš drukarkš majšcš takš możliwoć, ale tylko wtedy, gdy stosuje się workflow firmy Creo.
Na podstawie ăDigital OutputÓ, styczeń 2002 opracował TG
