Papiery stosowane w jonografii Stosowane sš papiery przeznaczone do cyfrowego drukowania elektrofotograficznego.
Papiery stosowane w magnetografii
W tym przypadku nie ma specjalnych wymagań odnonie do papierów. Zwišzane jest to głównie z niskš temperaturš (50ĄC) utrwalania proszków stosowanych do przenoszenia obrazu utajonego na podłoże. Stosowane sš zwykłe papiery przeznaczone do drukowania analogowego lub papiery do kopiowania elektrofotograficznego.
Dwie przedstawione powyżej metody drukowania cyfrowego sš obecnie jeszcze stosunkowo mało rozpowszechnione w praktycznym zastosowaniu.
Papiery stosowane w technice natryskowej (ink-jet)
W przypadku technologii drukowania cyfrowego metodš natryskiwania farby Đ ink-jet Đ stosowane sš specjalne papiery. Muszš one być przede wszystkim odporne na działanie powszechnie stosowanych przy tej technice drukowania farb wodnych. Dlatego też możliwoci stosowania zwykłych papierów sš mocno ograniczone. Nie można stosować na przykład papierów o niskich gramaturach (do 135 g/m2). Chociaż i tak w przypadku stosowania farb wodnych zaleca się stosowanie papierów wodotrwałych [1].
W technice drukowania natryskowego stosowane sš głównie farby ciekłe, w których zawartoć cieczy wynosi od 50 do 90%. W zwišzku z tym papiery przeznaczone dla tej techniki musza spełniać specyficzne wymagania odnonie do zdolnoci absorpcyjnych i właciwoci powierzchni. Istotne znaczenie majš w tym przypadku skład włóknisty i budowa papieru oraz wielkoć i kształt porów. Farba w technice natryskowej musi pozostać na powierzchni papieru, nie może wnikać głęboko w papier.
Stan papieru, a przede wszystkim jego powierzchni ma znaczšcy wpływ na jakoć uzyskanych odbitek. Ponadto, jeli odbitki sš wielobarwne, jakoć papieru staje się jeszcze bardziej istotna, ponieważ będzie on zmuszony przyjšć kilka warstw farby. Dodatkowym czynnikiem jest czas, gdyż proces drukowania odbywa się z dużš prędkociš. Na papierze zatem będzie musiała ulec utrwaleniu ogromna liczba mikrokropel farby o barwach podstawowych, które mogš się mieszać tylko w stopniu wymaganym do otrzymania barw pochodnych. Dlatego też chłonnoć papieru musi być odpowiednio dostosowana do rodzajów farb używanych w technologii ink-jet. Chłonnoć nie może być ani za duża, ani za mała, lecz taka, aby pozwoliła na uzyskanie wysokiej jakoci wielobarwnego obrazu na odbitce.
Kropla, która padnie na powierzchnię papieru, musi schnšć szybko, aby uniknšć jej rozprzestrzeniania się (rozpływania) na sšsiednie włókna papieru. Przyjmuje się, że czas schnięcia kropli nie powinien przekroczyć 3 sekund. Natychmiastowe zaabsorbowanie farby przez podłoże też nie jest pożšdane. Ten krótki czas od chwili upadku kropli farby na podłoże papierowe do momentu jej wyschnięcia pozwala na powstanie kolorów drugo- i trzeciorzędowych w wyniku połšczenia barw pierwszorzędowych. W przypadku, kiedy farba jednak ăwędrujeÓ wzdłuż włókien papierowego podłoża, możemy zaobserwować pogorszenie jakoci obrazu na odbitce. Obniża się rozdzielczoć, pogarsza się ostroć obrazu. W celu przyspieszenia absorpcji farby podłoża mogš posiadać specjalne powłoki. Zastosowanie takiej powłoki umożliwia otrzymanie obrazu o wysokiej ostroci i doskonałej gęstoci optycznej. Dlatego też często papiery przeznaczone do zadrukowania metodš ink-jet sš powlekane specjalnymi mieszankami pigmentowo-klejowymi. Niektóre urzšdzenia (np. firmy Canon) natryskujš na zwykły papier specjalny podkład (Ink Optimizer P-POP), który zabezpiecza powierzchnię papieru przed rozlewaniem się na niej atramentu. Jednakże właciwoci chłonne i sorpcyjne powierzchni papieru muszš być cile dostosowane do systemu nanoszenia atramentu przez głowicę drukujšcš [2].
Papiery do urzšdzeń ink-jet oferuje między innymi firma M-real majšca w swojej ofercie rodzinę papierów o nazwie SilverJet. Zostały one przystosowane do współpracy z farbami wodnymi stosowanymi w systemach termicznych oraz piezoelektrycznych. Papier występuje w szeciu rodzajach: Matt, Semigloss, Gloss, Photogloss, Photomatt, Water Đ Resistant (wodotrwały).
Ľ Matt produkowany jest w gramaturach 140 i 170 g/m2,
Ľ Photogloss i Photomatt w gramaturze 200 g/m2,
Ľ Water Đ Resistant w gramaturze 140 g/m2 [3].
Szwajcarska grupa Cham Paper Group ma w ofercie papiery Qalimage w kilku wersjach. Różniš się one białociš i połyskiem. Poza tym sš przeznaczone do drukowania jedno- lub dwustronnego. Papiery te produkowane sš w zakresie gramatur od 90 do 180 g/m2. Przeznaczone sš do zadruku przez urzšdzenia firm Hewlett-Packard, Epson, Canon i Lexmark, można na nich drukować fotografie.
Firma Hewlett-Packard do drukowania atramentowego oferuje papiery o nazwach: Imaging Gloss, Imaging Satin, Satin Poster Paper. Papiery te umożliwiajš otrzymanie odbitki o fotorealistycznej jakoci. Papier ten nie jest produkowany przez firmę HP, lecz tylko sprzedawany pod tš markš jako oryginalny materiał eksploatacyjny do urzšdzeń HP.
Firma Compendo produkuje papiery zalecane do stosowania w urzšdzeniach firm Epson, HP i Canon. Przykładowym papierem oferowanym przez Compendo jest powlekany papier z połyskiem o nazwie Dry-Gloss.
Fima Scitex oferuje swoim klientom pracujšcym z urzšdzeniami Versamark swego rodzaju poradnik o nazwie Path2Paper, który ma na celu ułatwienie doboru odpowiedniego podłoża do zadruku. Wszystkie informacje sš dosyć dobrze przeanalizowane zarówno pod względem jakociowym, jak i cenowym. Wszystkie rodzaje papierów zostały przetestowane przez firmę Scitex i powinny umożliwić otrzymanie wydruków o odpowiedniej jakoci. Oczywicie firma Scitex nie gwarantuje stuprocentowej poprawnoci otrzymanych wydruków. Pewne zmiany w jakoci druku zależš m.in. od różnego charakteru obrazu, warunków panujšcych w pomieszczeniu, prędkoci drukowania oraz parametrów suszenia. Dlatego po wstępnym wyborze podłoża firma Scitex poleca wykonanie testów. Majš one na celu weryfikację dokonanego wyboru podłoża, które umożliwia uzyskanie odpowiedniej jakoci wydruków do danej aplikacji [4].
Path2Paper Đ procedury dotyczšce testów papierów do drukowania
Papiery do drukowania natryskowego muszš mieć cile okrelony poziom podanych poniżej parametrów.
Gramatura Đ masa na jednostkę pola powierzchni. Wyrażana w gramach na metr kwadratowy (g/m2).
Stopień powleczenia Đ 1-stronne/2-stronne Đ jest to wskanik okrelajšcy, w jakim stopniu powierzchnia danego papieru została powleczona. Papier może być: niepowlekany (NC), jednostronnie powlekany (C1S) lub powlekany z obu stron arkusza (C2S).
Gęstoć optyczna Đ obliczana jest jako logarytm odwrotnego współczynnika odbicia wydrukowanej odbitki i oznaczana przez 100% pokrycie czarnš farbš.
Przebijanie farby Đ iloć farby, która jest dostrzegalna poprzez spodniš stronę zadrukowanego arkusza. Przebijanie farby oznaczane jest jako różnica gęstoci optycznych obszarów zadrukowanych i niezadrukowanych mierzonych na spodniej stronie zadrukowanej odbitki.
HST (Hercules Size Test) Đ jest miarš odpornoci papieru na wnikanie cieczy (wody). Oznaczany jest przez czas (wyrażony w sekundach) potrzebny farbie na przeniknięcie (przesišknięcie) z jednej strony arkusza na drugš.
Test Bristow Đ jest miarš absorpcji okrelonej iloci farby nadanej na arkusz papieru. Urzšdzenie Bristow mierzy długoć paska farby o szerokoci 1cm rozsmarowanego na powierzchni papieru.
Zwijanie Đ mierzy stopień pofalowania arkusza papieru po jego zadrukowaniu. Oznaczanie i okrelanie stopnia zwijania dokonywane jest na podstawie obserwacji wzrokowej.
Gładkoć Đ oznacza stopień niejednorodnoci zadrukowanej powierzchni arkusza papieru spowodowanej działaniem wodnych substancji (farby). Oznaczanie i okrelanie stopnia gładkoci dokonywane jest na podstawie obserwacji wzrokowej.
Wodotrwałoć Đ okrela stopień przemieszczania się farby na zadrukowanej powierzchni arkusza papieru, kiedy jest on wystawiony na działanie wody, która wsiška w arkusz, przez okrelony czas Đ 1 minutę. Oznaczanie i okrelanie stopnia wodotrwałoci dokonywane jest na podstawie obserwacji wzrokowej.
Odpornoć na wilgoć Đ oznacza odpornoć farby na działanie wilgoci (m.in. poprzez wcieranie). Test ten ma na celu rozróżnienie i oznaczenie stopnia adhezji powłok farbowych z powierzchniš papieru. Wskanik jest stosunkiem gęstoci optycznej pola rozmazanej farby oraz gęstoci optycznej czarnego pola o jednolitym stopniu pokrycia.
cieralnoć S oraz cieralnoć K Đ oznacza odpowiednio statyczny i kinetyczny współczynnik cieralnoci. Ten pomiar pozwala okrelić opór poczštkowego (statycznego) i cišgłego (kinetycznego) ruchu na powierzchni papieru.
Skala barw Đ D E3 w przestrzeni barw L*a*b*.
Względna cena Đ podane przedziały cenowe sš typowe dla danych papierów. Jednakże w celu uzyskania dokładnych cen istnieje potrzeba kontaktu z lokalnymi dostawcami papieru. Ceny end user oferowane przez dostawców mogš być zróżnicowane i zależeć od rynku oraz charakterystyki współpracy między dystrybutorem papieru a klientem.
Przedstawiony przeglšd stosowanych podłoży drukowych nie obejmuje podłoży stosowanych przy drukowaniu wielkoformatowym.
Metody elkograficzne
W chwili obecnej brakuje danych na temat stosowanych papierów, mimo to można domniemywać, ze sš to zwykłe papiery stosowane do drukowania analogowego.
Metody termograficzne
Metody termograficzne można podzielić na [5]:
Ľ metody termograficzne bezporednie (ang. thermal direct),
Ľ metody termograficzne porednie.
Metody termograficzne porednie dzielš się na:
Ľ metody transferowe (ang. thermal transfer lub phase change),
Ľ metody termosublimacyjne (ang. thermal transfer dye diffusion),
Ľ metody termolaserowe.
Metoda bezporednia. W metodzie tej jest stosowany specjalny papier (rzadziej folia OPP) termoczuły, np. z warstwš stearynianu żelaza o gruboci około 5 ľm. Papier termoczuły przesuwa się pod głowicš termicznš. W miejscach nagrzanych następuje rozkład zwišzku termoczułego, np. stearynianu żelaza do czarnego żelaza metalicznego. W ten sposób tworzy się czarny rysunek. Tego rodzaju papier jest stosowany bardzo często jako wierzchni materiał etykiet samoprzylepnych. Uzyskiwana rozdzielczoć to ponad 300 dpi.
Istniejš papiery termoczułe z dwoma zwišzkami termoczułymi, z których każdy rozkłada się w innej temperaturze z wytworzeniem obrazu o innej barwie. Umożliwia to uzyskanie odbitek dwukolorowych. Stosujšc opisane papiery termoczułe nie można uzyskać obrazów wielobarwnych. Sš już co prawda metody termotopliwe (specjalne papiery pokryte żywicš, która pod wpływem nagrzania topi się, a do stopionej żywicy przyczepia się podczas wywoływania specjalny barwny proszek) umożliwiajšce uzyskanie obrazu wielobarwnego, jak dotychczas jednak metoda ta nie znalazła szerokiego zastosowania.
Metoda porednia. W metodzie poredniej, zwanej także termotransferowš, stosuje się specjalnš kalkę termoczułš na podłożu poliestrowym o gruboci 4-12 ľm albo na podłożu papierowym o gruboci 10-15 ľm. Metoda ta pozwala uzyskiwać obrazy wielotonalne.
Zasada powstawania obrazu jest następujšca: pod głowicš znajduje się papier z kalkš, pod wpływem temperatury warstwa barwna z kalki zostaje przeniesiona na papier. Proces ten powtarzany jest dla każdego koloru. Warstwa termoczuła zawiera warstwę wosku z barwnikiem lub warstwę specjalnych stałych farb. Stosowanych jest kilka różnych wariantów wielobarwnego drukowania termotransferowego. Uzyskiwana rozdzielczoć Đ do 300 dpi. W większoci przypadków drukowanie termotransferowe przeznaczone jest do zadrukowywania wierzchnich warstw materiałów samoprzylepnych.
W charakterze materiału wierzchniego [6] w materiałach samoprzylepnych przeznaczonych do drukowania termotransferowego stosowane sš głównie bezdrzewne powlekane lub pigmentowane papiery o gramaturze od 65 g/m2 do 90 g/m2 zarówno o powierzchni matowej, jak i z połyskiem. Do drukowania termotransferowego stosowane sš także papiery bezdrzewne niepowlekane do pisania i papiery niepowlekane offsetowe bezdrzewne o gramaturze około 80 g/m2.
Do drukowania termicznego poredniego stosowane sš też wypełniane i powlekane białe folie polietylenowe (PE) oraz powlekane białe lub/i metalizowane folie poliestrowe (PET). Gruboć stosowanych folii zazwyczaj mieci się w przedziale 50-90 ľm.
