Ponieważ farba jest podstawą każdego druku, to właściwości farb muszą być dostosowane do wymagań stawianych przez technikę drukowania offsetowego, tak aby zapewnić ich właściwe przenoszenie poprzez formę drukową na podłoże.
Schnięcie chemiczne cd.
Przebieg procesu schnięcia chemicznego farb zależy od rodzaju olejów roślinnych zastosowanych do ich produkcji, które różnią się między sobą ilością podwójnych wiązań:
– olej rzepakowy ➞ bardzo mała ilość wiązań ➞ bardzo słabe schnięcie,
– olej sojowy ➞ mała ilość wiązań ➞ słabe schnięcie,
– olej lniany ➞ duża ilość wiązań ➞ szybkie schnięcie,
– olej drzewny ➞ bardzo dużo wiązań ➞ bardzo szybkie schnięcie.
Szybkość utrwalania oksydacyjnego farby zależy ponadto od następujących czynników:
– grubości warstewki farby (im grubsza warstwa, tym dłuższy proces schnięcia),
– temperatury (niska temperatura spowalnia utrwalanie),
– ilości i kwasowości roztworu zwilżającego (większa ilość roztworu i nadmierna jego kwasowość powodują wolniejsze wysychanie),
– ilości i rodzaju suszki w farbie (nadmiar suszki może powodować opóźnienie schnięcia),
– wartości pH podłoża drukowego (czas schnięcia wydłuża się przy niższej wartości pH, ponadto powoduje ona dezaktywację niektórych suszek w farbie),
– wilgotności podłoża (im większa wilgotność, tym wolniejsze utrwalanie się farby),
– szybkości wsiąkania oleju mineralnego w podłoże (im wolniejsze wsiąkanie, tym wolniejsze utrwalanie chemiczne. Ta sama farba może utrwalać się 8-10 godzin na folii, a być utrwalona po 3-5 godzinach na papierze powlekanym o dobrej chłonności).
Kwasowość zastosowanego do druku roztworu zwilżającego ma duże znaczenie dla czasu utrwalania chemicznego farby drukowanej:
– bez obecności roztworu 4 h
– z roztworem zwilżającym o pH = 5,0 5 h
– z roztworem zwilżającym o pH = 4,5 12 h
Przenoszenie farby w maszynie drukującej
Nadawanie odpowiedniej ilości farby jest podstawą dobrej jakości druku, dlatego też zespół farbowy należy do najważniejszych mechanizmów maszyny drukującej. Jest on rozbudowany i długi w porównaniu ze stosowanymi w innych technikach drukowania. Ma za zadanie przenoszenie farby z kałamarza, regulację jej ilości, właściwe rozcieranie w celu uzyskania cienkiej i równomiernej warstewki oraz nadawanie jej na formę drukową.
Konstrukcja zespółu farbowego maszyny w zależności od producenta może być różna. Zasadniczo jednak składa się on z następujących elementów:
– kałamarza farbowego z duktorem nadającym, nożem, cylinderkami lub płytkami strefowymi i śrubami regulującymi ilość nadawanej farby,
– przybieraka w formie wałka, okresowo podającego farbę z kałamarza na pierwszy wałek rozcierający,
– systemu wałków rozcierających, które obracają się wokół osi i wykonują ruchy oscylacyjne na boki,
– wałków pośrednich przenoszących farbę,
– wałków nadających, stykających się bezpośrednio z formą drukową.
Regulacja ogólnej ilości podawanej farby odbywa się za pomocą sterowania czasem kontaktu przybieraka z duktorem farbowym i prędkością obrotów duktora. Zasadnicze znaczenie dla grubości warstwy farby przekazywanej na duktor ma wielkość szczeliny pomiędzy nożem lub płytkami strefowymi i duktorem oraz jego kąt obrotu podczas kontaktu z przybierakiem. Wielkość szczeliny można regulować w wybranych strefach duktora poprzez słabsze lub silniejsze dociśnięcie noża kałamarza do powierzchni duktora. Ponieważ duktor wykonuje ruch obrotowy, to z miejsca, gdzie szczelina jest szersza, pobiera większą ilość farby, a tam, gdzie węższa, odpowiednio mniejszą. Możliwość selektywnej regulacji nadawania farby jest bardzo przydatna podczas druku prac z obszarami bardziej i mniej nasyconymi farbą. cdn.
Ewa Rajnsz
Artykuł sponsorowany
Alfa-Print Sp. z o.o.
ul. Świętokrzyska 14A
00-050 Warszawa
