Lakierowanie UV we wklęsłodruku

6 gru 2016 14:43

Lakierowanie inline lakierami UV jest często pożšdanym rozwišzaniem we fleksografii i wklęsłodruku, umożliwiajšcym osišgnięcie wysokojakoœciowych druków z połyskiem. Częstym dšżeniem jest także osišgnięcie matowej powierzchni lub okreœlonej odpornoœci chemiczno-fizycznej. Z zastosowaniem lakierów UV we wklęsłodruku wišżš się jednak pewne problemy technologiczne oraz sprawa opłacalnoœci, gdyż sš też do dyspozycji takie technologie, jak kaszerowanie foliš lub lakierami rozpuszczalnikowymi. Lakiery UV w porównaniu z lakierami rozpuszczalnikowymi wykazujš wysokš lepkoœć. Ponieważ znane metody rozcieńczania za pomocš niskoczšsteczkowych œrodków wišżšcych, stosowanych np. przy opakowaniach, nie sš korzystne, należy szukać innych rozwišzań. Problemem jest także to, że typowe opróżnianie się kałamarzyków farbowych we wklęsłodruku (i we fleksografii także) nie zawsze pozwala wielkoczšsteczkowym warstwom na prawidłowe rozpłynięcie się i utworzenie równomiernej warstwy lakieru. Nie uzyskuje się przez to wysokiej jakoœci połysku i w pełni zamkniętych powierzchni naniesionego lakieru. Lakier UV musi być odpowiednio dostosowany do wysokojakoœciowego, bezzapachowego i migrujšcego lakierowania. Z reguły występuje to wtedy, gdy udział monomerów i koncentracja fotoinicjatorów sš możliwie niskie. Z koniecznoœci wchodzi się jednak przy tym w zakres wysokiej, trudnej do obróbki lepkoœci. Również zdolnoœć do reagowania jest przez to bardzo zredukowana. Problemy te mogš być jednak w wystarczajšcym stopniu usunięte przez wyraŸne podniesienie temperatury i zastosowanie inertyzacji (ograniczenie iloœci O2) przy sieciowaniu UV. Przy materiałach o wyższej lepkoœci sprawdziła się metoda, w której stosowany jest wałek nadajšcy obracajšcy się w kierunku przeciwnym do kierunku biegu wstęgi podłoża drukowego. Prędkoœć obrotowa wałka nadajšcego może być równa prędkoœci wstęgi, większa lub mniejsza od niej. Oczywiœcie wałki nadajšce muszš mieć œrednicę dobranš do formatu lub prędkoœci różnicowej. W przypadku wklęsłodruku oznacza to, że cylinder formowy obraca się do tyłu, a preser transportuje wstęgę do przodu. W przeciwieństwie do jak zawsze we wklęsłodruku swobodnie obracajšcego się presera musi tu istnieć jego regulowany napęd. Dzięki takiemu rozwišzaniu uzyskuje się cienkš, płaskš warstwę lakieru z ămechanicznieÓ wymuszonym jego przepływem. Wadš takiego rozwišzania jest to, że właœciwie możliwe jest tylko lakierowanie pełnopłaszczyznowe. Okazało się jednak, że poprzez odpowiednie grawerowanie cylindra i precyzyjne dostawianie presera można łatwo uzyskać wybrane miejsca bez lakieru, np. do póŸniejszego naniesienia kleju, nadrukowania kodu kreskowego lub naniesienia lakieru matowego. Jeszcze gładszš powierzchnię można uzyskać przez uzupełnienie wstecznego biegu presera podwyższeniem temperatury lakieru w ogrzewanym urzšdzeniu z raklem komorowym oraz przez zastosowanie strefy suszenia powietrzem między nanoszeniem lakieru a suszeniem UV. Naturalnie strefy suszenia powietrzem muszš być wolne od rozpuszczalnika, gdyż inaczej może wystšpić jego wchłanianie przez jeszcze nieutwardzonš warstwę lakieru. Musi być więc zapewnione oddzielenie stref suszenia lakieru powietrzem od innych suszarek, które mogš zawierać rozpuszczalnik. Korzystanie z promienników UV w warunkach inertyzacji (jest to metoda suszenia, w której promienniki znajdujš się w atmosferze azotu zastępujšcego tlen) to następny krok technologiczny. Programowane sterowanie inertyzacjš pozwala na zachowanie stałych warunków przy zmieniajšcej się prędkoœci wstęgi i przy różnych właœciwoœciach podłoża drukowego, które może być porowate (papier) lub gładkie (folia). Wykorzystanie inertyzacji pozwala na znaczne ograniczenie fotoinicjatorów i prowadzi Đ przy tej samej zdolnoœci do reagowania Đ do ograniczenia zapachu i do lepszych warunków sieciowania polimerów. Za pomocš opisanej wyżej technologii można uzyskiwać w trybie inline lakierowane powierzchnie z wysokim połyskiem, także z potrzebnymi wybraniami (miejscami bez lakieru), przy niewielkim zużyciu lakieru. Osišga się to za pomocš takich działań, jak: Ľ ruch wałka nadajšcego w odwrotnym kierunku, Ľ dostosowanie prędkoœci obwodowej wałka nadajšcego do prędkoœci wstęgi, Ľ dostosowanie œrednicy wałka nadajšcego do formatu, Ľ ogrzewanie i stabilizacja temperatury lakieru, Ľ poœrednia stabilizacja temperatury otwartej lakierowanej powierzchni dla lepszego przebiegu lakieru i lepszej zdolnoœci do reagowania na UV, Ľ sieciowanie UV w warunkach pracy z inertyzacjš, Ľ zoptymalizowane receptury lakieru. Dzięki możliwemu przy tej technologii nanoszeniu lakieru cienkš warstwš w powišzaniu z niskš zawartoœciš fotoinicjatorów oszczędza się koszty i osišga wysokš jakoœć. Jest to ważnym argumentem za stosowaniem technologii UV. Na podstawie artykułu dr. Georga Bolte ăUV-Lackierung im TiefdruckwerkÓ z ăFlexo+Tief-DruckÓ nr 6/2002 opracował ZZ