Przed doborem emulsji sitodrukowej

6 gru 2016 14:46

Przed doborem emulsji sitodrukowej sitodrukowej wskazane jest wziąć pod uwagę wymagania, jakie musi spełniać dany środek, należy pamiętać o jej charakterystycznych cechach oraz zastosowaniu. Bardzo ważną kwestią są również warunki klimatyczne oraz różnego rodzaju zanieczyszczenia (np. kurz). Wiele czynników wpływa na jakość nadruku, ale najważniejszym jest odpowiednie przygotowanie szablonu. Powszechnie wiadomo, iż uzyskanie druku przewyższającego jakością diapozytyw jest niemożliwe, niezależnie od tego, czy formy były wykonywane ręcznie, czy automatycznie. Wszystkie szablony przekopiowuje się na siatkę i powleka światłoczułą barwną emulsją. W praktyce korzysta się z dwóch metod: bezpośredniej oraz pośredniej. W metodzie bezpośredniej wykorzystywana jest zdolność utwardzania się emulsji uczulonej roztworem dwuchromianu amonu bądź potasu pod wpływem działania światła, która jest nieprzepuszczalna dla farby i stanowi negatywowy obraz drukowanego wzoru. Cała siatka zostaje pokryta tą emulsją tworzącą warstwę, po czym suszy się ją do całkowitego wyschnięcia, a następnie naświetla stykowo w kopioramie, gdzie utwardzenie następuje pod wpływem promieniowania UV. Bardzo ważne jest dokładne wysuszenie sita przed procesem naświetlania. Nienaświetlone miejsca siatki, które odpowiadają czarnym partiom diapozytywu, są następnie wymywane w czasie wywoływania. Do najczęściej występujących błędów przy wykonywaniu form sitodrukowych przy użyciu emulsji sitodrukowych należą: niedostateczna adhezja warstwy kopiowej do siatki, wymywanie się warstwy kopiowej w miejscach naświetlonych podczas wymywania oraz niewymywanie się warstwy kopiowej miejsc drukujących po naświetlaniu, komplikacje z wymywaniem detali, błonki w oczkach siatki blokujące farbę podczas drukowania, zanieczyszczenia i ubytki w warstwie kopiowej, nieodporność warstwy kopiowej podczas drukowania, stosunkowo niska stabilność wymiarowa form sitodrukowych. Właściwości danej emulsji, sposób nałożenia na sito, stopień utwardzenia i in. decydują o ostatecznym efekcie formy drukowej. Emulsję nanosi się na siatkę metodą mokro na mokro lub mokro na sucho. Ma ona za zadanie wypełnić pustą powierzchnię oraz wygładzić strukturę siatki bądź ją zregenerować. Wysokość nadbudowanej warstwy emulsji optymalnie powinna stanowić około 25% grubości siatki. Jednolita warstwa emulsji gwarantuje precyzyjne przyleganie diapozytywu z materiałem drukowym. Przy nałożeniu zbyt cienkiej warstwy siatka będzie wypełniona, ale na brzegach wydrukowanych elementów powstanie efekt schodkowy. Szczegóły oraz punkty rastrowe zostaną zniekształcone. Natomiast przy zbyt grubej warstwie emulsji utrudnione zostaje przekazywanie farby na zadrukowywany materiał. Emulsje światłoczułe charakteryzują się możliwością odtwarzania najdrobniejszych szczegółów na sicie, zdolnością do pokrycia pustej przestrzeni siatki w linii prostej, zachowaniem ostrości krawędzi, co jest bardzo ważne przy szczegółach. Poniżej zajmiemy się emulsjami światłoczułymi oferowanymi przez producentów i dostępnymi na rynku. Mówiąc ogólnie, każdą emulsję cechuje charakterystyczna zawartość składników stałych oraz określona lepkość. W zależności od ilości suchej masy i stopnia lepkości określa się ich zastosowanie: w przemyśle tekstylnym zaleca się korzystanie z emulsji o dużej ilości suchej masy oraz umiarkowanej lepkości, natomiast przy wykonywaniu prac graficznych powinno się stosować emulsje o wysokiej zawartości suchej masy oraz niskiej lepkości. Barwa emulsji jest następną cechą charakterystyczną. W przemyśle tekstylnym na ogół zaleca się stosowanie emulsji bezbarwnej, jednak są odstępstwa od tej zasady. Emulsja o jasnym zabarwieniu ułatwia pasowanie. Emulsje sitodrukowe uczulane związkami dwuchromianowymi zostały zastąpione przez emulsje dwuazowe, w związku z czym nie będziemy o nich szerzej mówić. Emulsje sitodrukowe uczulane związkami dwuazowymi charakteryzują się dużą wytrzymałością oraz nie wpływają negatywnie na środowisko naturalne. Wyróżniamy emulsje odporne na rozpuszczalniki oraz wodoodporne, które jednak w małym stopniu chłoną wilgoć, natomiast w klimacie umiarkowanym umożliwiają odwzorowanie szczegółów. Przy zastosowaniu emulsji dwuazowej otrzymuje się produkt finalny zadowalającej, ale nie wygórowanej jakości. Emulsje sitodrukowe fotopolimerowe (SBQ-PVA) charakteryzują się najkrótszym czasem naświetlania w porównaniu z innymi emulsjami, w związku z czym występuje duże prawdopodobieństwo prześwietlenia bądź niedoświetlenia diapozytywu. Trwałość jest mniejsza w porównaniu z emulsjami dwuazowo-fotopolimerowymi. Emulsje tego typu mogą być wodoodporne, odporne na działanie substancji rozpuszczalnikowych oraz obojętne na wilgotność z otoczenia. Ważnym zagadnieniem jest możliwość produkcji emulsji uniwersalnych. Stosując emulsje fotopolimerowe (DBQ-PVA) uzyskuje się wydruki podobnej jakości jak w przypadku emulsji dwuazowych. Emulsje dwuazowo-fotopolimerowe cechują optymalna jakość i ostre krawędzie wydruku. Produkowane są emulsje odporne na rozpuszczalniki, wodoodporne oraz uniwersalne. Emulsje są obojętne na wilgotność z otoczenia. Ich atutem jest wysoka tolerancja czasu naświetlania. Duża ilość suchej masy umożliwia uzyskanie gładkiej warstwy emulsji i lepsze wyrównanie struktury siatki.