Więcej barw

6 gru 2016 14:44

Technologie wykonywania wycišgów barw (separacja) dla większej liczby kolorów, jak np. Hexachrome czy Opaltone, cieszš się rosnšcym zainteresowaniem w procesie drukowania opakowań. Autor artykułu zamieszczonego w czasopiœmie ăFlexo+Tief-DruckÓ omawia nie tylko zalety tych technologii, ale też wskazuje zwišzane z nimi ograniczenia. Wycišgi barw dla liczby kolorów większej niż typowe cztery w układzie CMYK nie sš nowoœciš w przygotowalni, gdyż już przed 20 laty opracowano układ 7-kolorowy, aby zwiększyć wiernoœć, czystoœć i jakoœć barw w reprodukcji dla potrzeb offsetu. Dziœ wrócono do tych metod, także w zastosowaniu do fleksografii, aby przede wszystkim obniżyć koszty produkcji, gdyż istnieje tu potencjał dla oszczędnoœci. Szczególnš zaletš technologii wykonywania większej liczby wycišgów barw jest znaczšco lepsze odtworzenie obrazu. Ze względu na zastosowanie do drukowania szeœciu lub siedmiu farb dysponuje się znacznie większš przestrzeniš barw niż przy konwencjonalnej technologii CMYK. W niektórych dziedzinach drukowania opakowań można więc uzyskać widocznš poprawę reprodukcji barw motywu. Rozważajšc zastosowanie tej technologii trzeba jednak dokładnie przemyœleć następujšce pytania: 1. Jak wiele drukowanych motywów wymaga rozszerzenia przestrzeni barw? 2. Czy rzeczywiœcie potrzebna jest czysta barwa pomarańczowa lub zielona dla opracowywanego motywu, czy jest to niezbędne do jego reprodukcji? Czy rzeczywiœcie większoœć motywów musi być wykonywana w tej technologii? 3. Czy w tradycyjnej technologii CMYK nie ma już możliwoœci poprawy jakoœci? 4. Czy najbardziej problematyczny zakres wysokich œwiateł będzie łatwiej uzyskiwany za pomocš tych metod? Prawdopodobnie najistotniejszš przyczynš rosnšcego zainteresowania tymi technologiami wykonywania wycišgów barw jest stale wzrastajšcy nacisk na obniżanie kosztów w drukowaniu opakowań. Istnieje w tym przypadku np. możliwoœć utrzymywania w maszynie oœmiokolorowej szeœciu czy siedmiu zespołów drukujšcych z tymi samymi farbami, co przyczynia się do znacznego skrócenia czasu narzšdu maszyny; odpada też koniecznoœć częstego mycia maszyny i cišgłego dokładnego uzgadniania tonów kolorów specjalnych do drukowania konkretnego motywu. Te kolory specjalne sš dziœ znaczšcym elementem w projektach opakowań. Przy metodzie wielokolorowej sš one tworzone z dwóch-czterech farb, a nie dobierane lub mieszane specjalnie. Przygotowanie maszyny wymaga jedynie wymiany i narzšdu form drukowych, bez zmiany farb. Powstaje jednak pytanie: dlaczego, mimo tego, że tego rodzaju technologie sš znane od ponad 20 lat, nie drukuje się za ich pomocš? Rozłożenie na kilka kolorów motywu, który mógłby być drukowany jednym kolorem specjalnym, zwiększa nie tylko zużycie farb, lecz także iloœć potrzebnych form drukowych i wałków rastrowych (zamiast czterech przy CMYK potrzeba szeœciu lub siedmiu). Znacznie trudniejsze jest także ustawienie i utrzymanie pasowania. Zakres wysokich œwiateł również nie staje się łatwiejszy do opracowania przy reprodukcji z większš liczbš kolorów. Tak więc budowanie kolorów specjalnych z kilku kolorów jest największš przeszkodš w rozszerzaniu się omawianych metod pracy, a przecież właœnie w opakowaniach bardzo często te kolory występujš. Przy wykonywaniu większej iloœci wycišgów barw trudniej jest otrzymać potrzebny ton koloru specjalnego, a poza tym trudniej utrzymać jednolitoœć tego koloru w całym nakładzie ze względu na nieuniknione odchylenia wynikajšce z maszyny i form drukowych. Poza tym całe zarzšdzanie barwš jest znacznie trudniejsze przy motywie budowanym z szeœciu lub siedmiu kolorów Đ w odróżnieniu od czterech kolorów. Wielu zaletom technologii drukowania z większš liczbš kolorów towarzyszš więc okreœlone wady i ograniczenia. Nie należy jednak o tych metodach zapominać, gdyż jest wiele różnych możliwoœci sensownego ich zastosowania, niekoniecznie do drukowania opakowań. Na podstawie artykułu Martina Drehera ăMehrfarben-Separationen Đ Vorteile und GrenzenÓ z ăFlexo+Tief-DruckÓ nr 2/2005 opracował ZZ