Ponieważ farba jest podstawą każdego druku, to właściwości farb muszą być dostosowane do wymagań stawianych przez technikę drukowania offsetowego, tak aby zapewnić ich właściwe przenoszenie poprzez formę
drukową na podłoże.
Ilość farby przenoszonej na podłoże (cd.). Na podstawie tych danych można wyliczyć orientacyjnie ilość farby niezbędną do wydrukowania konkretnej pracy. Należy w tym celu powierzchnię arkusza w m2 pomnożyć przez niezbędną ilość farby wyrażoną w g/m2 i pomnożyć powtórnie przez liczbę zadrukowanych arkuszy. Otrzymany wynik należy podzielić przez 1000 w celu otrzymania ilości farby w kilogramach.
0,61 m x 0,86 m x 1,2 g/m2 x 5000
Przykładowo: ––––––––––––––––––––––––––––––––– = 3,15 kg
1000
Oznacza to, że do jednostronnego druku 5000 arkuszy formatu A1 np. farbą żółtą triadową potrzeba 3,15 kg farby. Jest to ilość potrzebna do pełnego pokrycia arkusza 100 proc. aplą. Dlatego należy ocenić wizualnie procentowe pokrycie arkusza farbą i wynik skorygować.
Nowa konstrukcja zespołu farbowego. Najnowszym rozwiązaniem konstrukcyjnym zespołu farbowego w arkuszowych maszynach drukujących jest zastosowanie elementów techniki fleksograficznej i dozowanie farby za pomocą wałka rastrowego (np. zespół farbowy Anicolor firmy Heidelberg).
Przenoszenie farby polega na tym, że wałek pobiera ją z komory farbowej, przekazuje na cylinder rastrowy (Anilox), a stamtąd na wałek nadający i na podłoże.
Ilość nadawanej farby regulowana jest za pomocą objętości kałamarzyków rastra i częściowo temperatury wałka. Im jest ona większa, tym większe są nadawanie farby i osiągana gęstość optyczna wydruków. Zakres temperatur wynosi od 20 do 45°C.
Możliwości regulacji i korygowania ilości farby nadawanej na podłoże są bardziej ograniczone niż w standardowym zespole farbowym. Dlatego też przy stosowaniu tego typu zespołów konieczna jest standaryzacja obejmująca zarówno procesy przygotowania form, jak i samego drukowania, w odniesieniu do konkretnej serii farb.
Zaletami tego typu zespołów farbowych są redukcja ilości wałków farbowych i wyeliminowanie cylindrów o tej samej średnicy, które mogą powodować problemy (np. efekt szablonowania).
Ponadto znacznie mniejsza jest ilość makulatury początkowej – wystarczy zaledwie kilka, kilkanaście arkuszy do otrzymania docelowej jakości odbitek. Zaletą systemu jest również znaczne skrócenie czasu przyrządu. To bardzo ważne, jeśli profil produkcji drukarni oparty jest na zleceniach niskonakładowych.
Zespół zwilżający takiej maszyny działa tak jak w druku konwencjonalnym. Stosuje się również konwencjonalne farby arkuszowe.
Wadą systemu jest brak stref farbowych, które pozwalają na selektywną regulację nafarbiania. Jest to szczególnie niekorzystne w przypadku drukowania prac wielobarwnych o wysokiej jakości, gdzie wymagana jest często ingerencja w nadawanie ilości farby.
Kolejnym utrudnieniem jest konieczność posiadania przez drukarnię własnego systemu CtP.
Trudno powiedzieć, czy maszyny z zespołami tego typu upowszechnią się, czy będą tylko alternatywą dla druku cyfrowego. Może stanowić będą impuls dla dalszych zmian konstrukcyjnych konwencjonalnych maszyn arkuszowych.
Właściwości farb drukowych
Farby posiadają cały szereg swoistych właściwości.
Można je podzielić umownie na trzy grupy:
– właściwości wpływające na przebieg procesu drukowania, do których zalicza się cechy reologiczne farb takie jak: lepkość, zdolność płynięcia, tiksotropia, ciągliwość, skłonność do pylenia i chlapania, emulgowanie, stopień utarcia;
– właściwości wizualne, czyli intensywność, połysk, transparentność lub zdolność krycia i kolorystyka;
– właściwości odpornościowe utrwalonej warstwy wpływające na charakterystykę użytkową takie jak: odporność na ścieranie, światłotrwałość, odporność na działanie alkaliów, rozpuszczalników i wysokich temperatur.
Właściwości reologiczne farb
Lepkość i zdolność płynięcia. Lepkość jest miarą konsystencji farby. Określa tarcie wewnętrzne płynów i plastycznych ciał stałych charakteryzując ich opór wewnętrzny przeciw płynięciu. Często w uproszczony sposób lepkość określa się jako granicę, po przekroczeniu której farba zaczyna być płynna.
Farba o wysokiej lepkości ma zwartą strukturę, a o niskiej bardziej płynną.
Jeśli lepkość farby jest zbyt wysoka, to na maszynie drukującej powstają problemy z właściwym przekazywaniem jej z kałamarza przez wałki farbowe na podłoże, prawidłowym rozdzielaniem w kolejnych strefach, a ponadto może ona powodować zrywanie powierzchni i wyrywanie włókien z papieru. cdn.
Ewa Rajnsz
Artykuł sponsorowany
Alfa-Print Sp. z o.o.
ul. Świętokrzyska 14A
00-050 Warszawa
