Formy drukowe dla fleksografii

6 gru 2016 14:43

Kolejne sympozjum połšczone z wystawš, zorganizowane przez niemieckie stowarzyszenie fleksografów, jak zawsze było bardzo interesujšce. Największym zainteresowaniem cieszyły się referaty dotyczšce nowoœci w zakresie form drukowych. Tematem pierwszego wystšpienia było porównanie form drukowych w postaci tulei, znajdujšcych się obecnie na rynku. Najważniejszymi systemami sš, uszeregowane kolejno, według punktacji wynikajšcej z porównania charakterystycznych cech tych form drukowych pod względem jakoœci druków, właœciwoœci technologicznych i kosztów: 1. Metoda CtS (computer-to-sleeve) Đ bezstykowe tuleje do drukowania ăbez końcaÓ (45 punktów). 2. Metoda PoS (plate-on-sleeve) Đ płyta na tulei (44 punkty). 3. Metoda CtP (computer-to-plate) Đ najbardziej rozpowszechniona, polegajšca na wykonywaniu nakładanych płyt drukowych (41 punktów). 4. Metoda DES (Direct Engraved Sleeves) Đ bezpoœrednio grawerowane tuleje gumowe (40 punktów). Dzięki cyfrowej dokładnoœci pasowania i wysokiej dokładnoœci ruchu obrotowego formy drukowe typu CtS i PoS pozwalajš na uzyskanie bardzo wysokiej jakoœci drukowania. Jako przykład tej jakoœci można podać możliwoœć drukowania rastra 70 linii/cm, tekstów ze stopniem pisma 2 punkty, drobnych linii o gruboœci 25 ľm w druku pozytywowym i 50 ľm w druku negatywowym. Podczas gdy metoda CtS wykazuje zaletę formy drukowej bez końca, to w przypadku PoS sš do dyspozycji rozmaite warianty polimerów i tulei. Oba systemy pozwalajš na osišgnięcie w drukarni znacznie niższych kosztów narzšdu maszyny. W innym referacie wykazano, że możliwa jest normalizacja we fleksografii. Gdyby do tego doszło, to jednak tylko przy stosowaniu fotopolimerowych form drukowych CtP lub form równoważnych. Dzięki nim możliwe było wyeliminowanie często występujšcych we fleksografii metod ărzemieœlniczychÓ i osišganie jakoœci porównywalnej z jakoœciš w innych technikach drukowania. Ważne jest, aby uzyskiwać jakoœć pewnš, przewidywalnš i powtarzalnš. Kilka referatów dotyczyło zastosowania laserów do cyfrowego wykonywania form drukowych. W jednym z nich porównano bezpoœrednie grawerowanie klisz fleksograficznych z systemem LAMS-CtP (LAMS = Laser Ablatable Mask System). Jeden z referentów był zdania, że technologiš wiodšcš jest wykonywanie cyfrowych płyt drukowych, w której płyta fotopolimerowa z czarnš powłokš LAMS jest obrazowana za pomocš promienia lasera i konwencjonalnie obrabiana. W Europie osišgnęła ona udział wynoszšcy ok. 30%. Natomiast bezpoœrednie grawerowanie ma swoje miejsce tam, gdzie potrzebne sš tuleje bez końca i specjalne materiały. Za faworyta w technologii laserowej uważany jest laser œwiatłowodowy, osišgajšcy obecnie wydajnoœć 4 m2/h (od 4 do 8 promieni lasera). Na cyfrowš płytę fleksograficznš można nanieœć obraz w cišgu 20 minut. Przewiduje się, że w najbliższych latach wydajnoœć podwoi się. Oczekuje się także dalszego postępu w technologii computer-to-sleeve. Jako cel postawiono lepszš dostępnoœć tulei pokrytych ăbez końcaÓ fotopolimerem i warstwš LAMS przy jednoczesnym obniżeniu kosztów. Gdy cyfrowe tuleje będš obrabiane w wywoływarkach termicznych, z wyeliminowaniem procesu wymywania rozpuszczalnikami, to ostateczny sukces metody CtS będzie przesšdzony. Przedstawiciel firmy Hell Gravure Systems wyjaœniał w swym referacie, dlaczego postawiono na laser œwiatłowodowy do cyfrowego wykonywania form drukowych dla fleksografii. Laser CO2 ma ograniczone możliwoœci, gdyż nie zapewnia wystarczajšcej rozdzielczoœci. Diody laserowe nie nadajš się do bezpoœredniego grawerowania, natomiast nadaje się do niego szeroko rozpowszechniony laser YAG. Największy potencjał ma jednak laser œwiatłowodowy, który charakteryzuje się dobrš rozdzielczoœciš i głębiš ostroœci i bardzo dobrze nadaje się do bezpoœredniego grawerowania. Równie dobrze nadaje się on do wykonywania form drukowych dla wklęsłodruku. Zdaniem przedstawiciela firmy Creo także we wklęsłodruku powinny być stosowane diody laserowe, gdyż ten typ lasera uważany jest za najbardziej wszechstronny, nadajšcy się do naœwietlania płyt, cyfrowych proo-fów i filmów. Ta technologia, poza wszechstronnoœciš, powinna zapewnić wysokš produktywnoœć, jakoœć obrazowania, powtarzalnoœć i sprawnoœć działania. Interesujšcym tematem omawianym w czasie sympozjum było zastosowanie cyfrowo wykonywanych płyt do bezpoœredniego drukowania na tekturze falistej. Ich zastosowanie nastšpiło stosunkowo póŸno, gdyż przeszkodš były bardzo długie czasy obrazowania dla dużych formatów oraz dostępnoœć odpowiednich materiałów. To, że cyfrowe płyty znalazły zastosowanie także w tej dziedzinie, wynika wyłšcznie z jakoœci płyt i ich zachowywania się w czasie drukowania, gdyż proces obróbki jest drogi i mało racjonalny. Te cyfrowe płyty sš stosowane w zasadzie tylko w przypadku wysokich wymagań odnoœnie do jakoœci drukowania, rozdzielczoœci i zgodnoœci barw, a więc przy wielobarwnych motywach i kombinacjach rastra z kreskami. Zwracano także uwagę na to, że przyszłe nowe rozwišzania oprócz jakoœci powinny w większym stopniu uwzględniać koszty. Podstawš winny tu być technologie z zastosowaniem płyt na pełny format, aby wyeliminować montowanie klisz, lub cienkie płyty, obniżajšce koszty przez zastosowanie znacznie tańszych podkładów œciœliwych. Na podstawie ăFlexo+Tief-DruckÓ nr 6/2002 opracował ZZ