Jaki system próbnych odbitek?częœć I

6 gru 2016 14:44

Częstym problemem, przed jakim stajš drukarnie fleksograficzne, jest wykonywanie próbnych odbitek, wybór odpowiedniego do tego systemu i takie ustawienie maszyny, aby druki odpowiadały tym odbitkom. Problematyka wyboru odpowiedniej metody jest tematem obszernego artykułu Manfreda Hornschuha ăZwischen Theorie und WirklichkeitÓ (cz. I) z czasopisma ăFlexo+Tief-DruckÓ nr 3/2005, w którym autor omawia trudnoœci zwišzane z wykonaniem optymalnych proofów. Dla drukarń, które œciœle współpracujš z zakładem reprodukcyjnym, sprawa proofów nie stanowi priorytetu, przynajmniej w zakresie regulacji autotypijnych przestrzeni barw. Wynika to prawdopodobnie z faktu, że między partnerami występuje œcisła współpraca i wymiana informacji. Nadal jednak problematyczna jest symulacja na próbnej odbitce zadanych barw specjalnych oraz ich regulacja w maszynie drukujšcej. Dla drukarń, które nie majš tak œcisłych kontaktów z zakładami reprodukcyjnymi, cała problematyka ma nadal czołowe znaczenie: zarówno regulacja symulowanych autotypijnych przestrzeni barw, jak i symulacja oraz regulacja barw specjalnych. Przy rozpatrywaniu problematyki próbnych odbitek należy znaleŸć przyczyny błędów i występujšcych trudnoœci. Czy wynikajš one z błędów zwišzanych z reprodukcjš, drukowaniem lub maszynš drukujšcš? Czy odpowiedzialne sš za to błędy w oprogramowaniu w ramach zarzšdzania barwami? Czy błędy wynikajš wyłšcznie z metod produkcji, a nie także z różnych kryteriów oceny proofów, które dopiero przy ustawianiu maszyny prowadzš do różnic w interpretacji między uczestnikami procesu produkcyjnego? Technicznie najlepsza próbna odbitka z najmniejszymi różnicami technologicznymi w autotypijnej przestrzeni barw jest wykonywana na maszynie drukujšcej w znormalizowanych warunkach, z oryginalnej formy drukowej, ze stosowanymi do produkcji farbami i na nakładowym podłożu drukowym. Z drugiej jednak strony żadna odbitka z maszyny nawet w przybliżeniu nie osišga takiej powtarzalnoœci jak ma to miejsce przy proofach cyfrowych. Przy przedstawieniu autotypijnej przestrzeni barw odbitka cyfrowa daje o wiele wyższš, powtarzalnš dokładnoœć w porównaniu z odbitkami z maszyny. Każda odbitka cyfrowa jest jednak tylko symulacjš odbitki z maszyny. Nawet przy dokładnych profilach nie można symulować przedstawienia całej przestrzeni barw oddzielnych kolorów za pomocš będšcych do dyspozycji barw podstawowych odbitki. Dlatego też oddzielne kolory specjalne (np. do kresek lub tekstu) sš jedynie kompromisem w stosunku do symulowanych, autotypijnych przestrzeni barw przy odbitkach cyfrowych. Jeżeli odbitka nie zostanie wykonana przy dokładnym stosowaniu norm produkcyjnych, to różnica między wydrukowanš, autotypijnš przestrzeniš barw a neutralnš jest wadliwa, a zarazem wadliwe sš wszystkie wynikajšce z tego profile korekty okreœlone za pomocš pomiarów. Skutkiem tego błędne sš korekty barw, odbitki i formy drukowe. Ponieważ formy testowe bazujš na wewnętrznych firmowych kalibracjach i profilach do wykonywania form drukowych, to odbitki próbne z maszyny mogš być ocenione tylko przez odnoœny zakład reprodukcyjny. Oznacza to, że w przypadku danego zakładu reprodukcyjnego musi być każdorazowo drukowana odpowiednia dla niego forma testowa, w tych samych warunkach. Tylko w ten sposób można zapewnić, że z wielu zakładów reprodukcyjnych pracujšcych różnymi metodami uzyska się jednakowy rezultat przy drukowaniu nakładu. Symulacja kolorów specjalnych na różnych podłożach drukowych może być przy każdym systemie wykonywania próbnych odbitek tylko kompromisem. Dotyczy to także symulowanego przedstawienia autotypijnych przestrzeni barw typowych farb o różnej trwałoœci, różnym składzie chemicznym itd. Osišgalne we fleksografii autotypijne przestrzenie barw sš zależne od różnych czynników: stopnia odbicia od podłoża, rodzaju farb, materiału i budowy form drukowych, geometrii kałamarzyków wałka rastrowego, gruboœci warstwy farby, jakoœci powierzchni podłoża drukowego, nacisku cylindrów i napięcia powierzchniowego materiałów stosowanych w procesie produkcyjnym. Autotypijna przestrzeń barw optymalnego produktu wykonanego we fleksografii typowymi farbami triadowymi może przewyższać zakresy przestrzeni barw proofów wykonanych w urzšdzeniach termosublimacyjnych lub atramentowych. W praktyce jest to jednak prawie niemożliwe i dlatego też przestrzenie barw odbitek próbnych sš najczęœciej większe od przestrzeni barw gotowych produktów. Maksymalnie możliwa do przedstawienia we fleksografii autotypijna przestrzeń barw jest zależna od rozpiętoœci wartoœci tonalnych i intensywnoœci farb. Czynniki te z kolei podlegajš wpływowi i sš sterowane przez parametry techniczne stosowane w procesie produkcyjnym. Przez optymalizację poszczególnych parametrów technicznych w ramach normy wewnštrzzakładowej możliwa do przedstawienia w maszynie drukujšcej autotypijna przestrzeń barw jest powiększana, a regulacja odbitki i produkcji jest pewniejsza i prostsza. Im intensywniejsze sš farby i im większy w stosunku do tego jest zakres wartoœci tonalnych, tym większa jest przestrzeń barw osišgalna w drukowaniu. Optymalizacja wszystkich parametrów technicznych w procesie produkcyjnym jest przy tym absolutnie zależna od intensywnoœci farb i zakresu wartoœci tonalnych. Innym Ÿródłem błędów przy wykonywaniu odbitek próbnych w maszynie jest niewłaœciwa prędkoœć biegu taœmy podłoża drukowego. Jeżeli prędkoœć ta przy wykonywaniu odbitek jest znacznie niższa od optymalnej prędkoœci podczas drukowania nakładu, to uzyskuje się większš przestrzeń barw, większš intensywnoœć i gruboœć warstwy farby. Nie uwzględnia to jednak większej prędkoœci drukowania nakładu i w rezultacie wynikajšce z tego profile dla wykonywania proofów i form drukowych sš wadliwe. cdn. Opracował ZZ