Wpływ roztworu zwilżajšcego na właciwoci reologiczne farb offsetowych heat-setowychczęć I
6 gru 2016 14:42
W drukowaniu offsetowym duże znaczenie dla przebiegu procesu drukowania oraz jakoci druków ma zwilżanie. Rezultatem wzajemnego oddziaływania farby drukarskiej i roztworu zwilżajšcego jest jego emulgowanie w farbie. Wynikiem emulgowania jest m.in. także zmiana właciwoci reologicznych farby, zmiana jej lepkoci.
Jednš z grup testów laboratoryjnych sš pomiary właciwoci reologicznych farby drukarskiej przed zemulgowaniem roztworu zwilżajšcego i po nim za pomocš technik równoważnej reowiskozymetrii oraz reometrii dynamicznej. W literaturze znajduje się wiele prac powięconych reowiskozymetrii farb offsetowych heat-setowych [1-4, 12].
Zmian właciwoci reologicznych farby z zemulgowanym roztworem zwilżajšcym nie okrela jedynie iloć zemulgowanego roztworu zwilżajšcego, ale także forma, w jakiej jest zemulgowany: wielkoć czšstek oraz rozkład ich wielkoci [5-7,11]. Miara zemulgowania wody i wielkoć czšstek wody w farbie sš zależne Đ poza wielkociš siły mechanicznej powodujšcej emulgację Đ od lepkoci farby oraz polarnoci jej składników. Więcej prac powięcono badaniu wpływu międzyfazowego napięcia powierzchniowego na granicy farba/woda [6-8] na przebieg emulgacji.
Pracę [9] powięcilimy arkuszowym farbom offsetowym. Celem niniejszej pracy było badanie właciwoci reologicznych triadowych offsetowych farb heat-setowych i ich emulsji oraz badanie wpływu iloci i składu emulgowanego roztworu zwilżajšcego na reologiczne właciwoci farby drukarskiej.
Częć eksperymentalna
Do badań zastosowano triadę farb heat-setowych wraz z farbš czarnš (CMYK) 23H 1000 produkcji firmy Michael Huber Group (Mnchen, Niemcy).
Do przygotowania roztworów zwilżajšcych wykorzystano demineralizowanš wodę, izopropanol (o czystoci 99,8%) oraz komercyjne dodatki do roztworów zwilżajšcych. Zastosowane dodatki nie były przeznaczone wyłšcznie do wykorzystania w akcydensowych offsetowych maszynach rotacyjnych; większoć z nich była przeznaczona do maszyn arkuszowych, ponieważ takie były bardziej dostępne.
Emulsje przygotowano mieszajšc w kadce farbę drukowš i roztwór zwilżajšcy za pomocš wysokoobrotowego mieszadła przez 30 s.
Pomiar właciwoci reologicznych farb drukarskich przeprowadzano na sterowanym przez komputer rotacyjnym reowiskozymetrze Viscotester VT 501 firmy Haake Mess-Technik GmbH (Niemcy) z systemem pomiarowym płytka/stożek (P/K) o parametrach: promień stożka R = 10 mm, promień płytki r = 15 mm, kšt stożka 1,5Ą przy temperaturze 25ą0,2ĄC. Przed wykonaniem pomiaru próbkę termostatowano przez 5 min. Mierzono zmiany naprężenia cinania t oraz zmiany pozornej dynamicznej lepkoci h w zależnoci od wzrastajšcej szybkoci cinania D przy stałym gradiencie przyrostu DD/Dt o 40 s-1 na minutę. Dolne ograniczenie zakresu pomiaru Dmin było okrelone przez możliwoci techniczne reowiskozymetru oraz zastosowany system pomiaru przy Dmin = 14ą1s-1. Górne ograniczenie zakresu pomiaru Dmaks było albo równe wartoci, przy której osišgnięto maksymalny dozwolony moment obrotowy (t~5380 Pa) i pomiar automatycznie zatrzymywał się z powodu ochrony przed przecišżeniem, albo wartoci Dkryt., ewentualnie pomiar wykonywano także poza tš wartociš. Przy Dkryt. farba zaczyna wysuwać się ze szczeliny pomiarowej, a t spada. Zjawisko to jest dokładnie opisane w literaturze [2] i nazywa się shear fracture. Wysuwanie się farby spowodowane jest przez zjawisko okrelane jako efekt Weissenberga, który jest charakterystyczny dla cieczy lepkosprężystych.
Właciwoci mierzonego systemu charakteryzowały krzywa płynięcia, zależnoć t = f (D) oraz krzywa lepkoci, zależnoć h = f (D). Niewygodš graficznego przedstawienia przebiegu krzywych płynięcia jest ucišżliwe porównywanie właciwoci reologicznych farb drukarskich. Dlatego dla krzywych płynięcia zastosowano ich model matematyczny, którego parametry okrelajš ich przebieg. W pracy wykorzystano wykładniczy model Ostwalda
t = k*Dn
gdzie: n to współczynnik charakteryzujšcy miarę zależnoci od szybkoci cinania (indeks płynięcia Đ shear thinning index). Lepkoć spada wraz ze wzrostem D tym wyraniej, im mniejsze jest n. Parametr k* to tzw. konsystencja farby i jest proporcjonalny do lepkoci cieczy. Model jest odpowiedni dla cieczy bez granicy płynięcia. Do oceny przebiegu krzywych płynięcia moglimy wykorzystać tylko dane z okrelonego ograniczonego zakresu Dmin Đ Dmaks.
Ocena statystyczna wielu równoległych pomiarów o powtarzalnym przygotowaniu emulsji dała absolutne błędy okrelenia poszczególnych obserwowanych wielkoci w następujšcy sposób: Dkryt. Đ 20 s-1, h Đ 2,5 Pa.s, n Đ 0,085 i k* Đ 40 Pa.s.
Wyniki oraz dyskusja
Właciwoci farb niezemulgowanych
Wpływ iloci i składu roztworu zwilżajšcego na lepkociowe właciwoci emulgowanych farb porównuje się w stosunku do farby niezemulgowanej. Chociaż podczas emulgowania może dojć do zaniku tiksotropowej struktury farby, konieczne było wymieszanie w takich samych warunkach także farby bez roztworu zwilżajšcego.
Na rys. 1 i 2 przedstawiono krzywe płynięcia i lepkoci CMYK kompletu farb heat-setowych przed wymieszaniem i po nim. W tabeli 1 przedstawione sš parametry równania Ostwalda.
Z tabeli wynika, że po wymieszaniu dojdzie do wzrostu Dkryt., do spadku pseudoplastycznoci oraz do spadku lepkoci w całym mierzonym zakresie. Lepkoć h70 wyranie spadła, przy czym najwyższy względny spadek był przy farbach cyjanowej i czarnej, za najmniejszy przy żółtej (rys. 3). Przyczynš spadku lepkoci może być wmieszanie bšbelków powietrza do farby. Jeżeli jednak doszłoby do tego zjawiska, to spadek lepkoci powinien być proporcjonalny do lepkoci poczštkowej, tj. największy spadek byłby przy farbach czarnej i żółtej. Jak widać, taka sytuacja się nie zdarzyła. Dlatego też przyczynš spadku jest zanik tiksotropowej struktury farb przy rozmieszaniu.
Na rysunku widać, że wyniki pomiaru lepkoci znaczšco zależš od ăhistoriiÓ próbki farby. O tym fakcie często zapomina się w literaturze. Tak więc wykorzystywane w praktyce metody oceny konsystencji farby mogš prowadzić do niewłaciwych wniosków. cdn.